Lockup
Angstig binnenglippen in de badkamer en snel je handen wassen, voor je de zaal van je sportclub betreedt. Je gast in je appartement ontvangen. Geef ik een hand? Dat kan niet meer. Oh shit, hij geeft me een knuffel. Goed, hopen dat hij clean is en verdergaan. Uitgaan? Nee, ik kan niet mee komen, volgende keer!
Zo verloopt het leven als jong persoon met medische voorgeschiedenis wanneer er een virus in de lucht hangt, dat wel degelijk discrimineert. Ja, iedereen kan pech hebben, maar sommigen hebben meer kans op pech dan anderen.
Enter Lockdown
Vrijdag de dertiende. Ik pak een van de laatste vliegtuigen naar België. Op de luchthaven heerst een angstige sfeer. Het is stil. Niet muisstil, zoals het is wanneer je een late vlucht neemt. Het is het geluid van de spanning. Mensen lopen sneller. Mondmaskers zijn in de opkomst. Een jongen naast mij heeft een geïmproviseerd masker op, gemaakt van keukenpapier en elastiekjes.
Aankomst in België. Lockdown. Twee weken kan het duren voordat je de eerste symptomen krijgt, toch? Angstig elke verandering in je lichaam opmerken. Keelpijn is een van de symptomen. Maar gelukkig! Het komt niet zo vaak voor, hoest en koorts zijn de belangrijkste symptomen. De twee weken zijn voorbij, ik ben veilig.
Life in Lockdown
Waar je je in het begin alleen voelt terwijl iedereen nog samenkomt, voel je je tijdens de lockdown minder alleen, omdat niemand nog samenkomt. De ernst van het coronavirus dringt nu bij de meeste mensen door. Je bent niet meer de enige die denkt aan afstand houden, aan het vermijden van contact. Social distancing is nu pas echt social; het komt ook van de andere partij.
Dagen gaan over in weken. Iedereen is in lockdown. Maar: het virus discrimineert. Sommigen hebben meer kans op pech dan anderen. Deze keer gaat het niet over mij. Ik heb een inkomen. Ik kan binnen blijven. Ik kan een wandeling maken in een van de parkgebieden in mijn buurt. Maar het virus discrimineert. Supermarktbedienden, postbodes, en natuurlijk het medisch personeel: zij lopen het risico. Zij die de samenleving draaiende houden, die besparing na besparing hebben moeten doorstaan. Ja, ze zijn helden. Maar hoe durven wij ze helden te noemen?
De rusthuizen worden een tragedie. Waren ze ooit iets anders? Oudere mensen lijken meer bezorgd over de eenzaamheid dan over het virus. Ik kan een heel klein beetje begrijpen hoe ze zich voelen. Blijkbaar moeten wij, risicogroepen x, y en z, ons afzonderen uit het leven, zodat de rest kan doorgaan. Met wat?
Life after Lockdown?
Exitstrategie betreedt het podium, lockdown mag even rusten in de coulissen. Mensen worden ongeduldig. Tuincentra gaan open. Zijn tuineigenaars de ongeduldigen? De maatpakken willen de economie herstarten. The cure should not be worse than the problem, folks. Langzaam wordt duidelijk, we gaan niet zomaar terug naar het leven voor corona.
Mijn leven is onlosmakelijk verbonden met anderen. Hoe zullen anderen zich nu gedragen? Hoe moet ik mij gedragen? Deze vragen komen steeds vaker in mij op naarmate het einde van de lockdown in zicht komt. Wie er als volgende op het podium komt, geen idee.
Bron Afbeelding: Getty Images
Published by