Mecenas

Onlangs spoorde mijn hoogsteigen Mecenas mij aan deze blog te onderhouden. Na lang denken zag ik in dat, in een wereld met een ongeziene pandemie, all-around klimaatbullshit (van wanhoop tot absurditeit) en 160 euro energiekorting, de afwezigheid van een nieuwe post de druppel zou kunnen zijn die de emmer doet overlopen. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben.

Deel 1: Superman

De reden dat ik niet meer heb kunnen posten, mijn beste, is omdat ik niet voldoe aan de eisen van de maatschappij. Ik ben geen Superman, heb geen robotbrein, heb geen exo-skeleton als lichaam. Als je werkt, is dat namelijk de impliciete verwachting. Wanneer je werkt, dan werk je. Je wordt betaald om 38 uren te werken, dus dan werk je die 38 uren. Je zou toch zeker je werkgever niet willen oplichten?

En dan zit je daar, uur in, uur uit, dag in, dag uit. Letterlijk, dan zit je daar. Je zit elke dag op dezelfde stoel, in dezelfde (slechte) houding, werkend en ervoor zorgend dat je waakzaam bent en op tijd je inkomende mails beantwoordt, ook tijdens de lunchpauze, want te lang niet antwoorden betekent dat je niet aan het werk bent. En wilt toch zeker niet je werkgever oplichten?
Een geniale nieuwe uitvinding, om ook op het kantoor jezelf te kunnen isoleren van anderen!

Een geniale nieuwe uitvinding te vinden in menig kantoor, om ook op het kantoor jezelf te kunnen isoleren van anderen en dat echte, productieve telewerk gevoel aan te wakkeren!

Je bent misschien klaar met werken na 8 uur, maar het werk is nog niet klaar met jou. Eerst moet je minstens een half uur in de sofa liggen om te bekomen van al dat harde werk. Daarna moet je al het huishoudelijke werk doen, dat je niet kon doen tijdens je werk. Zorg wel dat je genoeg sport, hoor! Trek die sportbroek aan (Just Do It), trotseer het donker en werk aan je lichaam. Voel de energie die door je lichaam gaat als je even beweegt. Kom daarna terug, kook je gezonde bio maaltijd en wees eerst een goede partner, dan een vriend, toch graag ook een familielid, uiteraard ook een burger, sterk aangeraden ook een creatieveling, noodzakelijke tijd-aanwezige, VERPLICHT consument, én, enkel als jij dat wil natuurlijk, een individu. Maar vergeet niet de afwas, en ga op tijd naar bed, want morgen is er nog een dag.

Een vraagje: wat voor zin heeft het om gezond proberen te zijn in een samenleving die ongezond leven als een voorwaarde beschouwt om te mogen leven? We werken ons kapot, hebben steeds minder energie voor de dingen in het leven die ons energie geven, totdat we uitgeblust aan de kant vallen. Burn-out.

Knock knock. Who’s there? The government! The government who? The government that is going to reduce your health allowance because you did not answer our get-back-to-work survey!

Deel 2: De internalisering van schaamte

Priviliged als ik ben, klaag ik over mijn werk. Zoveel mensen op de wereld zouden dolgelukkig zijn om in mijn plaats te zijn. Die 38 uur werk? Dat zijn er eigenlijk 30, en hoe durf je te klagen over 30?!

Ik wil praten over de arbeidsomstandigheden. Over sociaal isolement bij het telewerk, over de ongezonde manier van werken. Maar wat zal de Baas daarvan denken? Hij betaalt schoon mijn salaris, en toont zich toegeeflijk. Ik kan toch zeker niet de hele tijd klagen, wat zal hij wel niet van mij denken? Ben ik soms niet dankbaar? Of niet dedicated? Als ik vraag om minder uren, dan doe ik eigenlijk wel lastig. Er is werk te doen. En zo wordt mijn rebelsheid chirurgisch weggesneden. Als ik niet werk, heb ik geen inkomen nu, heb ik geen inkomen later, en is er een gat in mijn CV dat graag de job als dwangbuis overneemt.

Maar waar is de schaamte van de werk’gever’? Waarom worden werk’nemers’ gevraagd te werken en outputs te produceren, dagen achter elkaar zonder een mens te zien, zonder een vriendelijk woord, zonder de vraag ‘hoe is het met je’? Waarom moet ik mijn levensverwachting laten dalen, mijn kans op hartproblemen laten stijgen, mijn bloedcirculatie laten dalen, mijn stressniveau’s laten stijgen, om een inkomen te hebben? Waarom ben ik toch nog steeds een van de gelukkigen?! Waarom kunnen wij niet kijken naar de manier waarop we WERK organiseren, en vragen: WAAROM?

Deel 3: Vrijheid

Hier is een wild idee. Werk loskoppelen van inkomen. Dit idee is bijna te onvoorstelbaar, maar laten we toch proberen. Mensen zouden niet meer noodgedwongen hun arbeid moeten verkopen (de echte werkgever) aan de koper (de echte werknemer).

Wat doe je, als je niet moet werken voor je inkomen? Zou je dan misschien -hou je vast- werken voor je plezier? Zou je dan veel gemakkelijker je eigen initiatief op poten kunnen zetten (we zullen het zelfs ondernemen noemen, als toegeving)? Zou ons plezier dan zijn om te zitten achter een bureau, 8 uur per dag, en een perverse dankbaarheid tonen? Of zou er in de samenleving een nooit eerder geziene golf van sociale relaties, creativiteit, kunst en zorg komen?

Om eerlijk te zijn, geen idee. Maar zelfs de gekrenkte rebel in mij wil toch de vraag stellen, toch een blik opwerpen naar een andere manier van leven. Een manier van leven die de vraag ‘waarom?’ perfect zou kunnen beantwoorden door te wijzen naar zichzelf met een warme glimlach en te antwoorden ‘wel, daarom!’.

Published by

1 Reply to “Mecenas

  1. Indrukwekkend.Out of the box!
    Deze visie verdient om gedeeld te worden.Ik denk aan aan “De Correspodent”of”De Morgen”…
    Hoe meer mensen dit lezen, hoe meer kans op de bewustwoording…en verandirengen.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.