Vlaams Belang als belangrijkste Vlaamse regeringspartner

De Vlaamse regering is nogal verontwaardigd met de verontwaardiging op haar besparingsbeleid. Hoe durven wij zo onsolidair te zijn met haar onsolidariteit? Hoe durven wij, ondankbare, moraliserende, onrealistische, en het ergst van al, linkse mensen, te weigeren onze welvaart op te geven?

Ik heb het compleet gehad met de Vlaamse regeringspartijen. De voorbije vier jaren werden gekenmerkt door een afbraakbeleid, interne ruzies en machtsspelletjes.  De klimaatbeweging, die zich bijna even snel verspreidde als de brand in het Amazonewoud, werd afgeschilderd als een links complot. Veel erger dan dat, dacht ik, kan het niet worden…

Maandag, 3 december 2019. Het nieuwe Vlaamse regeerakkoord wordt gepresenteerd. De politici gloeiden van blijdschap, tevreden over hun akkoord, en De Wever zei dat er meer gelach dan geroep was tijdens de onderhandelingen. Wat is er dan veranderd tegenover de vorige regeringsperiode? Waarom roepen Open VLD en CD&V niet meer? Voelden ze zich afgelopen jaar te veel als roependen in de woestijn? If you can’t beat them, join them?

Exclusieve foto van de Vlaamse regeringsonderhandelingen

Hoewel het complete gebrek aan ruggengraat van Open VLD en CD&V misschien nog een beetje verbazing opwekt, de ruk naar rechts van de Vlaamse regering zou dat eigenlijk niet moeten doen. De belangrijkste dynamiek is die van de N-VA en Vlaams Belang. 

N-VA begon als rechtse conservatieve partij, die zich in 2008 afscheurde van de CD&V. Hun nationalisme was een soort van ‘inclusief’ en ‘civiel’ nationalisme. Nieuwkomers konden dus een deel worden van de Vlaamse samenleving, maar enkel als ze bepaalde normen en waarden overnemen. Maar de N-VA, die zich in het begin zo stevig van Vlaams Belang distantieerde, zette steeds meer in op een racistisch en rechts-populistisch discours. Er zullen zeker strategische reden geweest, maar zoals Jan Blommaert al opmerkte, Vlaams Belang, N-VA en Schild en Vrienden delen dezelfde ideologie en zijn allemaal deel van dezelfde politieke familie: die van Nieuw Rechts.

De strategie van Nieuw Rechts is om aan meta-politiek te doen. Meta-politiek betekent dat men niet in de dagdagelijkse politiek vastzit. Er is daarentegen een grotere blik op politiek: het doel is om een hegemonie (dominantie) van de eigen ideologie te creëren of te verstevigen. Men doet dit door via verschillende kanalen (parlement, media, middenveld) een bepaalde ‘common sense’ op te dringen. Meta-politiek wil dus bepalen wat mensen normaal vinden; wat mensen vinden dat kan. Met andere woorden, meta-politiek wil het Overton Window verschuiven.

Vlaams Belang heeft jarenlang vanuit de positie steevast dominante opvattingen over bijvoorbeeld vluchtelingen zitten aanvallen en tarten. Ze hadden echter een vrij marginale positie. Ondanks goede verkiezingsuitslagen bij momenten, werd hun visie weinig verspreid, tot recent. Enter de N-VA. Als zogezegd beschaafde partij, en grootste partij, werd hun discours veel breder verspreid, en had dat discours dus veel meer impact. Nadat ze eerst Vlaams Belang kiezers verleidden, hebben ze ze daarna vermenigvuldigt. Dat was geen ongeluk, dat was opzet (iedereen weet namelijk dat verleiding vaak leidt tot vermenigvuldiging).  Dat Vlaams Belang besloot massaal te investeren in sociale media als alternatief en ongereguleerd kanaal, speelde ongetwijfeld ook een belangrijke rol.

En nu zitten we dus opgescheept met N-VA, die besluit een frontale meta-politieke aanval te doen op het middenveld. Weg met kritische stemmen, weg met pluralistische organisaties. Iedereen in een Vlaams-Nationalistisch jasje, en we weten wat daarvan komt!

Open VLD gaat mee, omdat ze ondertussen bereid zijn tot elk politiek compromis, zolang ze maar overheidsgeld kan geven aan bedrijven, in plaats van aan burgers. CD&V gaat mee, omdat naargelang de aloude tjeeventraditie, hun enige principe is dat ze aan de macht willen zijn. En Vlaams Belang? Die zijn ongetwijfeld hun regeringscoalitie met N-VA in 2024 aan het plannen.

Wat nu? Het is aan ons, beste lezer, om een alternatief project te bouwen. Het is niet goed genoeg om enkel defensief te zijn. Al onze acties moeten kaderen in een alternatief, counter-hegemonisch project. Chili, Colombia, Hong Kong, de Koerden in Rojava, en vele anderen, zij doen het al. Het is tijd om in gang te schieten. Voor de ‘gang’ ons schiet.

Published by

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.